"Σαλβαδόρ", DVD.
Εδώ έχουμε ένα πορτρέτο που αναιρεί τα στάνταρντς που έχουμε κατά νου.
Το 1974, ο Σαλβαδόρ Πουίχ Αντίτς, ήταν 26 χρονών. Η δικτατορία του Φράνκο, μία από τις πιο στυγνές και μακροβιότερες δικτατορίες στην Ευρώπη, έδειχνε τα δόντια της. Ο ηλικιωμένος δικτάτορας, ένα χρόνο πριν από το θάνατό του, -που μετά από λίγο καιρό σήμανε και την αποκατάσταση της Δημοκρατίας στην πολύπαθη Ισπανία-, εξακολουθεί να βάφει τα χέρια του με αίμα. Θύμα του αυτή τη φορά ήταν ο Σαλβαδόρ, ο νεαρός αναρχικός ο οποίος καταδικάστηκε σε θάνατο και ήταν ο τελευταίος άνθρωπος ο οποίος οδηγήθηκε στον «στραγγαλιστή», το όργανο με το οποίο γινόταν, δια στραγγαλισμού, οι εκτελέσεις στην Ισπανία. έκανε πολλές ληστείες τραπέζης προκειμένου να στηρίξει οικονομικά τους απεργούς εργάτες. Ληστής ιδεολόγος.
Την ιστορία του Σαλβαδόρ αφηγείται ο σκηνοθέτηςΜανουέλ Χουέργκα, σε μια ταινία σκληρή, με πολλά ρεαλιστικά στοιχεία. Ο Χουέργκα, στο «Σαλβαδόρ»,δεν αφήνει περιθώρια για παρανοήσεις, δε δικαιολογεί καμία κρατική βαρβαρότητα, αντίθετα βλέπει με συμπάθεια τις ενέργειες του νεαρού αναρχικού και των συντρόφων του. Γιατί αυτοί δεν είχαν καμία εξουσία, για την κατάλυσή της αγωνιζόταν, για την ελευθερία και τη δικαιοσύνη. Και ποιος μπορεί να μας πείσει για το λαθεμένο των ενεργειών και των πράξεών τους; Όταν έχεις απέναντί σου ένα κρατικό μηχανισμό καταστολής και καταπίεσης, που σου απαγορεύει ακόμη και τη γλώσσα σου να μιλήσεις, ποιος είναι εκείνος που θα σου υποδείξει πως θα αντισταθείς; Άλλωστε στην Καταλανία το αναρχικό κίνημα έχει βαθιές ρίζες, η Βαρκελώνη ήταν το σημείο αναφοράς στην αντίσταση κατά των εθνικιστών του Φράνκο στον Ισπανικό Εμφύλιο. Κι έτσι ο νεαρός Σαλβαδόρ, με τους συντρόφους του πήραν την απόφαση να αντισταθούν. Όχι κατά μόνας, αλλά συλλογικά. Όχι χτυπώντας στόχους στα τυφλά, αλλά με συγκεκριμένο σκοπό και μέσα από την αγνότητα των προθέσεων και τον αυθορμητισμό της νιότης. Η ληστεία της τράπεζας δεν αποτελεί αδίκημα, είναι απαλλοτρίωση για τις ανάγκες του αγώνα και για την ανακούφιση των φτωχών. Κι αν εμείς μεγαλώσαμε και εν μέσω ευδαιμονίας, ασφάλειας και ελευθερίας γινόμαστε κριτές των πάντων ας αφήσουμε λίγο «φρέσκο» αέρα να περάσει δια μέσω του εγκεφάλου και να καθαρίσει το μυαλό μας. Πολύ καλά έκανε ο Σαλβαδόρ κατά την άποψή μου αλλά πολύ κακά έκανε κατά την άποψη της εξουσίας. Πάντα υπάρχουν προδότες, στήνονται παγίδες και οι φασίστες παγιώνουν τη δύναμή τους. Ο Σαλβαδόρ παγιδεύτηκε, προσπάθησε να ξεφύγει, χτυπήθηκε βάναυσα, πυροβολήθηκε και αμυνόμενος πυροβόλησε και σκότωσε έναν αστυνομικό. Καταδικάστηκε σε θάνατο, εκτελέστηκε και η οικογένειά του ακόμη παλεύει για την αναψηλάφηση της δίκης.
Είναι πολύ καλός αφηγητής ο Χουέργκα και, φυσικά, πολύ καλός κινηματογραφιστής. Το γρήγορο μοντάζ –όταν υπάρχει δράση-, εναλλάσσεται με το πιο αργό των ημερών που περνά ο νεαρός αναρχικός στη φυλακή. Εκεί όπου ο δεσμοφύλακας ο οποίος τον βρίζει και τον αποκαλεί δολοφόνο, αρχίζει να αλλάζει, όταν τον γνωρίζει καλύτερα. Και γίνεται ο «δικός» του άνθρωπος στη φυλακή, αυτός που τον συνοδεύει –αναγκαστικά- στον στραγγαλιστή, αυτός που ξεσπά στο φινάλε, ουρλιάζει κατά του Φράνκο και κλαίει για το θάνατο του νεαρού αγωνιστή, Σαλβαδόρ Πουίχ Αντίτς. Οι εικόνες σπαράζουν, ο Μανουέλ Χουέργκα ξεπερνά το σκόπελο, δε γίνεται μελοδραματικός. Πολύ καλές ερμηνείες (στο ρόλο του Σαλβαδόρ ο Ντάνιελ Μπρουλ, που πρωταγωνίστησε στο «Αντίο Λένιν»), θαυμάσια αναπαράσταση της εποχής, γνήσια συγκίνηση, πολιτική ματιά. Όπως γράφτηκε στη «Λα Βαγουάρδια»: «Ένα σπαρακτικό μάθημα για την κοινωνία μας που εφησυχάζει, ένα μάθημα ιστορίας και σινεμά…».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου